Απέτυχα για άλλη μια φορά να ξεπεράσω την αγοραφοβία μου κι έτσι στη διασταύρωση Ερμού και Αθηνάς πήρα το δρόμο της επιστροφής προς το σπίτι μου.
Ζητώ συγγνώμη σ'εσάς που είστε εκεί κι εγώ είμαι εδώ, στα ζεστά, στα ασφαλή μαξιλάρια του καναπέ μου. Μπροστά στο λάπτοπ, να βλέπω τι γίνεται στο ΣΥΝΤΑΓΜΑ ΤΩΡΑ μέσα από sites..
Ανακουφισμένη από το φόβο μου αλλά γεμάτη ενοχή κατέβασα ταχύτητα στη μηχανή μου κι άρχισα να παρατηρώ...Η μυρωδιά από ούρα ήταν διάχυτη στο κέντρο της Αθήνας. Άλλωστε πού θα "ξαλαφρώσουν" τόσοι διαδηλωτές;; Η αντίσταση καλή αλλά η έλλειψη πολιτισμού δεν μπορεί να κρυφτεί ποτέ...Κι ενώ τα γράφω όλα αυτά σκέφτομαι πως δεν μου επιτρέπεται η κριτική τη στιγμή που τουλάχιστον αυτοί κατούρησαν στο κέντρο κι όχι στο σπίτι τους, όπως εγω.. Κι άλλωστε τι άλλο αξίζει πια σ'αυτή την πόλη, σ'αυτή τη χώρα από μερικές σταγόνες ούρα;;
Λίγο πριν φτάσω στην Ομόνοια σκέφτηκα να διαμαρτυρηθώ με τα λιγοστά μου όπλα...Σταμάτησα σε ένα μπλόκο της Αστυνομίας και ήθελα να τους ζητήσω να μην δείρουν σήμερα. Δεν το έκανα ούτε αυτό...Και τι φριχτή η μέρα που ενδίδεις; Η μέρα που αφαίθηκες κι ενδίδεις;;
Λίγο πανικοβλημένη από τον εγκλωβισμό (στην Ομόνοια υπήρχε η συγκέντρωση του ΠΑΜΕ-μόνοι τους αυτοί πάντα με τις ίδιες σημαίες, τα ίδια τραγούδια, τις ίδιες ιδέες) έστριψα κατά λάθος στην οδό Βούλγαρη. Κι από αυτό που αντίκρυσα συνηδητοποίησα πως σίγουρα αυτός ο δρόμος δε θα μπορούσε να λέγεται οδός Έλληνα! Δεκάδες- ίσως και παραπάνω μετανάστες- με μια διαφορετική απ'ότι συνήθως διάθεση.Σήμερα δεν ήταν τρομαγμένοι, ήταν μάλιστα και ιδιαίτερα εύθυμοι. Και γιατί να μην είναι; Σήμερα η αστυνομία είναι απορροφημένη στους γηγενείς, δε θα τους δώσει σημασία...Σήμερα πουλάμε την Ελλάδα οπότε ανήκει και σ'αυτους το ίδιο αυτή η χώρα όσο και σ'εμάς...
Τελικά έφτασα σπίτι άπραγη και ανίκανη να κάνω το παραμικρό...
Αλλά και τι θα μπορούσα να είχα κάνει; Ούτε καν έχω καταλάβει τι ακριβώς γίνεται..Δεν έχω ιδέα τι σημαίνει μνημόνιο..Τρόικα ξέρω πως είναι κάτι ρώσικες άμαξες που σέρνονταν από 3 άλογα..Και τι χειρότερο μπορεί να γίνει αν χρεοκοπήσει η Ελλάδα;; Ο Μανώλης Γλέζος είναι ήδη στο νοσοκομείο με αναπνευστικό λόγω δακρυγόνων...Κι ο Καρατζαφέρης προβάλλει σιγά αλλά σταθερά ως ένας εθνικός ήρωας..Τι με νοιάζει ποιοι θα καταψηφίσουν τα νέα μέτρα; Τόσα χρόνια και τόσα άλλα μέτρα γιατί δεν τα καταψήφιζαν; Μείωση συντάξεων ακούω και σκέφτομαι το μπαμπά-Μπίλλυ που τόσα χρόνια κρεμασμένος στις σκαλωσιές έφτασε 65χρονών να παίρνει 500 ευρώ και να νιώθει-αλλά και να είναι- ανίκανος να συνεισφέρει στο ο,τιδήποτε. Σκέφτομαι ακόμα τον παπούλη που συνάντησα στο σούπερ μάρκετ κι ήταν τραυματίας πολέμου- μου έδειξε και το παράσημό του με περηφάνια- που δεν είχε 30 λεπτά να συμπληρώσει για να πάρει λάδι. Το σπίτι της μαθήτριάς μου που ήταν ψυγείο γιατί δεν είχαν να πληρώσουν το πετρέλαιο, ενώ ο πατέρας της δουλεύει 15 ώρες ημερησίως. Και πόσα ακόμα τέτοια και χειρότερα...
Ανήκω στη γενιά της αναπηρίας...Ανάπηροι ενός πολέμου που δεν ξέρουμε ούτε πότε άρχισε αλλά ούτε και πότε θα τελειώσει..
Ανίκανη και ημιμαθής σας στέλνω τη συγγνώμη μου...
Κι ίσως μετά από την επίδραση του λικέρ μαστίχα στον εγκέφαλό μου, να μειωθεί ο γαμημένος φόβος και να ξαναβγω..
Ζητώ συγγνώμη σ'εσάς που είστε εκεί κι εγώ είμαι εδώ, στα ζεστά, στα ασφαλή μαξιλάρια του καναπέ μου. Μπροστά στο λάπτοπ, να βλέπω τι γίνεται στο ΣΥΝΤΑΓΜΑ ΤΩΡΑ μέσα από sites..
Ανακουφισμένη από το φόβο μου αλλά γεμάτη ενοχή κατέβασα ταχύτητα στη μηχανή μου κι άρχισα να παρατηρώ...Η μυρωδιά από ούρα ήταν διάχυτη στο κέντρο της Αθήνας. Άλλωστε πού θα "ξαλαφρώσουν" τόσοι διαδηλωτές;; Η αντίσταση καλή αλλά η έλλειψη πολιτισμού δεν μπορεί να κρυφτεί ποτέ...Κι ενώ τα γράφω όλα αυτά σκέφτομαι πως δεν μου επιτρέπεται η κριτική τη στιγμή που τουλάχιστον αυτοί κατούρησαν στο κέντρο κι όχι στο σπίτι τους, όπως εγω.. Κι άλλωστε τι άλλο αξίζει πια σ'αυτή την πόλη, σ'αυτή τη χώρα από μερικές σταγόνες ούρα;;
Λίγο πριν φτάσω στην Ομόνοια σκέφτηκα να διαμαρτυρηθώ με τα λιγοστά μου όπλα...Σταμάτησα σε ένα μπλόκο της Αστυνομίας και ήθελα να τους ζητήσω να μην δείρουν σήμερα. Δεν το έκανα ούτε αυτό...Και τι φριχτή η μέρα που ενδίδεις; Η μέρα που αφαίθηκες κι ενδίδεις;;
Τελικά έφτασα σπίτι άπραγη και ανίκανη να κάνω το παραμικρό...
Αλλά και τι θα μπορούσα να είχα κάνει; Ούτε καν έχω καταλάβει τι ακριβώς γίνεται..Δεν έχω ιδέα τι σημαίνει μνημόνιο..Τρόικα ξέρω πως είναι κάτι ρώσικες άμαξες που σέρνονταν από 3 άλογα..Και τι χειρότερο μπορεί να γίνει αν χρεοκοπήσει η Ελλάδα;; Ο Μανώλης Γλέζος είναι ήδη στο νοσοκομείο με αναπνευστικό λόγω δακρυγόνων...Κι ο Καρατζαφέρης προβάλλει σιγά αλλά σταθερά ως ένας εθνικός ήρωας..Τι με νοιάζει ποιοι θα καταψηφίσουν τα νέα μέτρα; Τόσα χρόνια και τόσα άλλα μέτρα γιατί δεν τα καταψήφιζαν; Μείωση συντάξεων ακούω και σκέφτομαι το μπαμπά-Μπίλλυ που τόσα χρόνια κρεμασμένος στις σκαλωσιές έφτασε 65χρονών να παίρνει 500 ευρώ και να νιώθει-αλλά και να είναι- ανίκανος να συνεισφέρει στο ο,τιδήποτε. Σκέφτομαι ακόμα τον παπούλη που συνάντησα στο σούπερ μάρκετ κι ήταν τραυματίας πολέμου- μου έδειξε και το παράσημό του με περηφάνια- που δεν είχε 30 λεπτά να συμπληρώσει για να πάρει λάδι. Το σπίτι της μαθήτριάς μου που ήταν ψυγείο γιατί δεν είχαν να πληρώσουν το πετρέλαιο, ενώ ο πατέρας της δουλεύει 15 ώρες ημερησίως. Και πόσα ακόμα τέτοια και χειρότερα...
Ανήκω στη γενιά της αναπηρίας...Ανάπηροι ενός πολέμου που δεν ξέρουμε ούτε πότε άρχισε αλλά ούτε και πότε θα τελειώσει..
Ανίκανη και ημιμαθής σας στέλνω τη συγγνώμη μου...
Κι ίσως μετά από την επίδραση του λικέρ μαστίχα στον εγκέφαλό μου, να μειωθεί ο γαμημένος φόβος και να ξαναβγω..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου