Τρίτη και 13 αλλά κάθε άλλο παρά γρουσούζικα δε μας πήγε με τόση θετική ενέργεια από τους καλεσμένους...Σαν να το' ξερα..
Κάθε Τρίτη 6-7 μμ το "Λικέρ Μαστίχα" φιλοξενεί νέους δημιουργούς από όλους τους χώρους της τέχνης και σας παρουσιάζει τη δουλειά τους. Στο μικρόφωνο και τις μουσικές επιλογές η Στεφανία Μαρμαγγέλου. www.beton7artradio.gr email: likermastixa@gmail.com
Σάββατο 15 Δεκεμβρίου 2012
Τρίτη 20 Νοεμβρίου 2012
Ρεμπέτες 02-10-2012
Με το Λευτέρη, το Νίκο, τη Τζούλια και το Μάνο στην πρεμιέρα του δεύτερου χρόνου. Ρεμπέτικα βαριά για να πάει καλά ο φετινός χειμώνας. Άλα!!!!
Per-Theatre-Formance 30-10-2012
Συζήτηση με το Δημήτρη Τσιάμη για την παράσταση "Ωραίοι σας βερολινέζοι" που ήταν απλά...η αφορμή.
Παρασκευή 16 Νοεμβρίου 2012
Πέμπτη 19 Ιουλίου 2012
Τρίτη 6 Μαρτίου 2012
Άγγελος Λαμπρόπουλος 21-02-2012
Άγγελος και Δημήτρης - κιθάρα και βιολί
μου παίξανε τραγούδια που μ' άρεσαν πολύ!
Θέατρο του Πανικού 31-01-2012
Τι περιγραφή να κάνω για τη συγκεκριμένη εκπομπή; Μόνο ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΗ θα μπορούσα να τη χαρακτηρίσω, αφού ήμουν με την "οικογένειά" μου στο "σπίτι" μου...Σας ευχαριστώ που υπάρχετε...
Γιώργος Αρετάκης 14-02-2011
Παρέα με ένα μπουκάλι ρατσή, το κορίτσι για support και προσπαθώντας απελπισμένα να απαλλαγεί από το άγχος του, o φίλος μου Γιώργος μού μίλησε για την κρητική μουσική κι έτσι απλά περάσαμε όλοι (κι εμείς στούντιο αλλά και οι ακροατές μας) ΥΠΕΡΟΧΑ!!!
Δευτέρα 20 Φεβρουαρίου 2012
Quiet pliz! 06-12-2011
Εννοείται πως δεν απαντήθηκε καμία ερώτηση αλλά...καλύτερα!!!
Τιμή μου να φιλοξενώ το συγκρότημα με τον φανταστικότερο ντάμερ του κόσμου...
Fabricart 15-11-2011
Με το Φάνη και τη Φένια για ποδαρικό της εκπομπής!!! Με 2 ώρες καθυστέρηση λόγω τεχνικών προβλημάτων αλλά καλύτερα γιατί το Λικέρ Μαστίχα μας απάλλαξε και τους 4 από το άγχος...
Κυριακή 12 Φεβρουαρίου 2012
Ακαδημία Πλάτωνος ώρα 7 ακριβώς
Απέτυχα για άλλη μια φορά να ξεπεράσω την αγοραφοβία μου κι έτσι στη διασταύρωση Ερμού και Αθηνάς πήρα το δρόμο της επιστροφής προς το σπίτι μου.
Ζητώ συγγνώμη σ'εσάς που είστε εκεί κι εγώ είμαι εδώ, στα ζεστά, στα ασφαλή μαξιλάρια του καναπέ μου. Μπροστά στο λάπτοπ, να βλέπω τι γίνεται στο ΣΥΝΤΑΓΜΑ ΤΩΡΑ μέσα από sites..
Ανακουφισμένη από το φόβο μου αλλά γεμάτη ενοχή κατέβασα ταχύτητα στη μηχανή μου κι άρχισα να παρατηρώ...Η μυρωδιά από ούρα ήταν διάχυτη στο κέντρο της Αθήνας. Άλλωστε πού θα "ξαλαφρώσουν" τόσοι διαδηλωτές;; Η αντίσταση καλή αλλά η έλλειψη πολιτισμού δεν μπορεί να κρυφτεί ποτέ...Κι ενώ τα γράφω όλα αυτά σκέφτομαι πως δεν μου επιτρέπεται η κριτική τη στιγμή που τουλάχιστον αυτοί κατούρησαν στο κέντρο κι όχι στο σπίτι τους, όπως εγω.. Κι άλλωστε τι άλλο αξίζει πια σ'αυτή την πόλη, σ'αυτή τη χώρα από μερικές σταγόνες ούρα;;
Λίγο πριν φτάσω στην Ομόνοια σκέφτηκα να διαμαρτυρηθώ με τα λιγοστά μου όπλα...Σταμάτησα σε ένα μπλόκο της Αστυνομίας και ήθελα να τους ζητήσω να μην δείρουν σήμερα. Δεν το έκανα ούτε αυτό...Και τι φριχτή η μέρα που ενδίδεις; Η μέρα που αφαίθηκες κι ενδίδεις;;
Λίγο πανικοβλημένη από τον εγκλωβισμό (στην Ομόνοια υπήρχε η συγκέντρωση του ΠΑΜΕ-μόνοι τους αυτοί πάντα με τις ίδιες σημαίες, τα ίδια τραγούδια, τις ίδιες ιδέες) έστριψα κατά λάθος στην οδό Βούλγαρη. Κι από αυτό που αντίκρυσα συνηδητοποίησα πως σίγουρα αυτός ο δρόμος δε θα μπορούσε να λέγεται οδός Έλληνα! Δεκάδες- ίσως και παραπάνω μετανάστες- με μια διαφορετική απ'ότι συνήθως διάθεση.Σήμερα δεν ήταν τρομαγμένοι, ήταν μάλιστα και ιδιαίτερα εύθυμοι. Και γιατί να μην είναι; Σήμερα η αστυνομία είναι απορροφημένη στους γηγενείς, δε θα τους δώσει σημασία...Σήμερα πουλάμε την Ελλάδα οπότε ανήκει και σ'αυτους το ίδιο αυτή η χώρα όσο και σ'εμάς...
Τελικά έφτασα σπίτι άπραγη και ανίκανη να κάνω το παραμικρό...
Αλλά και τι θα μπορούσα να είχα κάνει; Ούτε καν έχω καταλάβει τι ακριβώς γίνεται..Δεν έχω ιδέα τι σημαίνει μνημόνιο..Τρόικα ξέρω πως είναι κάτι ρώσικες άμαξες που σέρνονταν από 3 άλογα..Και τι χειρότερο μπορεί να γίνει αν χρεοκοπήσει η Ελλάδα;; Ο Μανώλης Γλέζος είναι ήδη στο νοσοκομείο με αναπνευστικό λόγω δακρυγόνων...Κι ο Καρατζαφέρης προβάλλει σιγά αλλά σταθερά ως ένας εθνικός ήρωας..Τι με νοιάζει ποιοι θα καταψηφίσουν τα νέα μέτρα; Τόσα χρόνια και τόσα άλλα μέτρα γιατί δεν τα καταψήφιζαν; Μείωση συντάξεων ακούω και σκέφτομαι το μπαμπά-Μπίλλυ που τόσα χρόνια κρεμασμένος στις σκαλωσιές έφτασε 65χρονών να παίρνει 500 ευρώ και να νιώθει-αλλά και να είναι- ανίκανος να συνεισφέρει στο ο,τιδήποτε. Σκέφτομαι ακόμα τον παπούλη που συνάντησα στο σούπερ μάρκετ κι ήταν τραυματίας πολέμου- μου έδειξε και το παράσημό του με περηφάνια- που δεν είχε 30 λεπτά να συμπληρώσει για να πάρει λάδι. Το σπίτι της μαθήτριάς μου που ήταν ψυγείο γιατί δεν είχαν να πληρώσουν το πετρέλαιο, ενώ ο πατέρας της δουλεύει 15 ώρες ημερησίως. Και πόσα ακόμα τέτοια και χειρότερα...
Ανήκω στη γενιά της αναπηρίας...Ανάπηροι ενός πολέμου που δεν ξέρουμε ούτε πότε άρχισε αλλά ούτε και πότε θα τελειώσει..
Ανίκανη και ημιμαθής σας στέλνω τη συγγνώμη μου...
Κι ίσως μετά από την επίδραση του λικέρ μαστίχα στον εγκέφαλό μου, να μειωθεί ο γαμημένος φόβος και να ξαναβγω..
Ζητώ συγγνώμη σ'εσάς που είστε εκεί κι εγώ είμαι εδώ, στα ζεστά, στα ασφαλή μαξιλάρια του καναπέ μου. Μπροστά στο λάπτοπ, να βλέπω τι γίνεται στο ΣΥΝΤΑΓΜΑ ΤΩΡΑ μέσα από sites..
Ανακουφισμένη από το φόβο μου αλλά γεμάτη ενοχή κατέβασα ταχύτητα στη μηχανή μου κι άρχισα να παρατηρώ...Η μυρωδιά από ούρα ήταν διάχυτη στο κέντρο της Αθήνας. Άλλωστε πού θα "ξαλαφρώσουν" τόσοι διαδηλωτές;; Η αντίσταση καλή αλλά η έλλειψη πολιτισμού δεν μπορεί να κρυφτεί ποτέ...Κι ενώ τα γράφω όλα αυτά σκέφτομαι πως δεν μου επιτρέπεται η κριτική τη στιγμή που τουλάχιστον αυτοί κατούρησαν στο κέντρο κι όχι στο σπίτι τους, όπως εγω.. Κι άλλωστε τι άλλο αξίζει πια σ'αυτή την πόλη, σ'αυτή τη χώρα από μερικές σταγόνες ούρα;;
Λίγο πριν φτάσω στην Ομόνοια σκέφτηκα να διαμαρτυρηθώ με τα λιγοστά μου όπλα...Σταμάτησα σε ένα μπλόκο της Αστυνομίας και ήθελα να τους ζητήσω να μην δείρουν σήμερα. Δεν το έκανα ούτε αυτό...Και τι φριχτή η μέρα που ενδίδεις; Η μέρα που αφαίθηκες κι ενδίδεις;;
Λίγο πανικοβλημένη από τον εγκλωβισμό (στην Ομόνοια υπήρχε η συγκέντρωση του ΠΑΜΕ-μόνοι τους αυτοί πάντα με τις ίδιες σημαίες, τα ίδια τραγούδια, τις ίδιες ιδέες) έστριψα κατά λάθος στην οδό Βούλγαρη. Κι από αυτό που αντίκρυσα συνηδητοποίησα πως σίγουρα αυτός ο δρόμος δε θα μπορούσε να λέγεται οδός Έλληνα! Δεκάδες- ίσως και παραπάνω μετανάστες- με μια διαφορετική απ'ότι συνήθως διάθεση.Σήμερα δεν ήταν τρομαγμένοι, ήταν μάλιστα και ιδιαίτερα εύθυμοι. Και γιατί να μην είναι; Σήμερα η αστυνομία είναι απορροφημένη στους γηγενείς, δε θα τους δώσει σημασία...Σήμερα πουλάμε την Ελλάδα οπότε ανήκει και σ'αυτους το ίδιο αυτή η χώρα όσο και σ'εμάς...
Τελικά έφτασα σπίτι άπραγη και ανίκανη να κάνω το παραμικρό...
Αλλά και τι θα μπορούσα να είχα κάνει; Ούτε καν έχω καταλάβει τι ακριβώς γίνεται..Δεν έχω ιδέα τι σημαίνει μνημόνιο..Τρόικα ξέρω πως είναι κάτι ρώσικες άμαξες που σέρνονταν από 3 άλογα..Και τι χειρότερο μπορεί να γίνει αν χρεοκοπήσει η Ελλάδα;; Ο Μανώλης Γλέζος είναι ήδη στο νοσοκομείο με αναπνευστικό λόγω δακρυγόνων...Κι ο Καρατζαφέρης προβάλλει σιγά αλλά σταθερά ως ένας εθνικός ήρωας..Τι με νοιάζει ποιοι θα καταψηφίσουν τα νέα μέτρα; Τόσα χρόνια και τόσα άλλα μέτρα γιατί δεν τα καταψήφιζαν; Μείωση συντάξεων ακούω και σκέφτομαι το μπαμπά-Μπίλλυ που τόσα χρόνια κρεμασμένος στις σκαλωσιές έφτασε 65χρονών να παίρνει 500 ευρώ και να νιώθει-αλλά και να είναι- ανίκανος να συνεισφέρει στο ο,τιδήποτε. Σκέφτομαι ακόμα τον παπούλη που συνάντησα στο σούπερ μάρκετ κι ήταν τραυματίας πολέμου- μου έδειξε και το παράσημό του με περηφάνια- που δεν είχε 30 λεπτά να συμπληρώσει για να πάρει λάδι. Το σπίτι της μαθήτριάς μου που ήταν ψυγείο γιατί δεν είχαν να πληρώσουν το πετρέλαιο, ενώ ο πατέρας της δουλεύει 15 ώρες ημερησίως. Και πόσα ακόμα τέτοια και χειρότερα...
Ανήκω στη γενιά της αναπηρίας...Ανάπηροι ενός πολέμου που δεν ξέρουμε ούτε πότε άρχισε αλλά ούτε και πότε θα τελειώσει..
Ανίκανη και ημιμαθής σας στέλνω τη συγγνώμη μου...
Κι ίσως μετά από την επίδραση του λικέρ μαστίχα στον εγκέφαλό μου, να μειωθεί ο γαμημένος φόβος και να ξαναβγω..
Τρίτη 7 Φεβρουαρίου 2012
Δευτέρα 6 Φεβρουαρίου 2012
Γιάννης Καλογερόπουλος 6-01-2012
Ανυπομονώ να μας ξανάρθετε κύριε Καλογερόπουλε..έχετε τόσα πολλά ακόμα να μας πείτε...
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)